- Момче, за къде пътуваш? - Чу Клаус зад себе си.
Когати влакът беше спрял, една възрастна жена се бе настанила до него. Толкова безшумно, че дри не я беше усетил.
- Изглеждаш ми на некромансър. Вие, новаците, не можете да се прикривате добре. Аз навремето се опитвах да стана човек, ама така и не успях, синко. Това беше още по времето на войната ни с Талиесин, която всички знаем как завърши.
Старицата бе започнала своята реч за "доброто" старо време, в което беше живяла. Но защо, по дяволите, искаше да стане човек?